تش کوه « کوه آتش » «  Tash    Kooh»  :

در شمال رامهرمز در منطقه زیبا و کوهستانی ابوالفارس « Abul  Fares » « باب الفارس » در ۳۵ کیلومتری رامهرمز کوه همیشه روشن آتش واقع است ، آتش این کوه به دلیل وجود گاز متان و وجود گوگرد است ، حتی سرما و بارندگی نیز شعله این آتش را نمی‌کاهد و هزاران سال از عمر آن می گذرد .

این مکان مورد توجه خاص مردم منطقه است و جایگاه مناسبی برای جذب گردشگر و تبدیل به منطقه نمونه گردشگری است .

در این منطقه سنگ سیلیس به درخشندگی شیشه به وفور یافت می شود .

آبشار سرگچ «  Sar   Gach»  و غارهای اطراف آن :

این آبشار به بلندای ۸ متر در شمال غربی رامهرمز و فاصله ۶ کیلومتری از این شهر واقع است و آب آن محیطی سرسبز در کوههای گچی اطراف آن به وجود آورده است .

در مسیر این آبشار ۳ غار وجود دارد که یکی از آن‌ها از دوتای دیگر بزرگتر است ، این آبشار در مسیر خود نی زارها و لغوم زارهای زیادی را تا منطقه سورخانمی «  Sur- e- KHanomi» به وجود آورده است که متأسفانه برداشت آب توسط امور عشایر از بالا دست این آبشار موجب تضعیف آن شده است . به دلیل نزدیکی آن به رامهرمز می تواند محیطی مناسب برای جذب گردشگر باشد .

آبشارهای آب مهک  « Aab   Mahak » و آب ریزک « Aab Rizak » و توف انجیر :

این سه آبشار به فاصله حدود ۵۰۰ متری از هم در منطقه کمپ « جوبجی » « Jubaji » رامهرمز واقع اند و در تپه های اطراف محیطی سرسبز با انبوه  درختان کنار« Ko nar» « سدر » ، نخل ، و انجیر را به وجود آورده اند ، محیط این دو آبشار پوشیده است از خزه و جلبک ، فاصله این آبشارها تا شهر رامهرمز حدود ۵ کیلومتر است .

توف  «  Touf»  نمکی  « آبشار نمکی  »:

در  امتداد یک جادّه مال رو که از منطقه کمپ رامهرمز شروع می شود به سمت کوه‌های ابوالفارس « باب الفارس » در فاصله تقریباً ۱۵ کیلومتری رامهرمز آبشاری زیبا که محیط بالا دست آن را درختان انجیر و پیچک پوشانده‌اند به نام توف انجیر خودنمائی می کند . آب دریاچه بزرگ این آبشار که به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر است بسیار شور است و ماهی های شورآبی به وفور در آن یافت می شود ، در کنار این آبشار یک چشمه ی کوچک گوگردی وجود دارد . راه دوم دستیابی به این آبشار و دریاچه اش از مسیر روستای نمره ۹ ابوالفارس است .

سد جرّه  « Jarreh» :

بی شک ساسانیان پدیدآورندگان « بزرگترین معماران » سازه های آبی می باشند ، وجود سه سد بزرگ « سد مهی « Sad-e- Mehi » ، سد چم لیشان « Cham -e – Lishan»  و سد جره » بر روی رودخانه های فصلی و دائمی رامهرمز جهت مصارف کشاروزی و جلوگیری از سیلاب های ویرانگر نشانه توجه خاص ساسانیان به منطقه رامهرمز بوده است .

جرّه تنها سدی است که بیش از ۹۰ درصد آن سالم است ، ارتفاع آن ۷۹/۱۸ متر ؛ طول تاج آن ۳۰/۱۷ متر و عرض آن از پائین به بالا ۵ تا ۳ متر متغیر است ، این سد بوسیله ملاط ساروج ساخته شده و دارای دو دهلیز « دریچه » است که هنوز هم محکم و پابرجاست ، فاصله آن تا رامهرمز ۲۵ کیلو متر می باشد و می تواند مکانی بسیار مناسب برای جذب گردشگر باشد .

اولین چاه نفت ایران :

همه ایرانیان بر این باورند که اولین چاه نفت ایران در منطقه ی نفتون مسجدسلیمان است ، درست است ، اولین چاه نفتی که به نفت رسید آنجاست ولی اولین چاه نفت که به قیر رسید و آن هم قبل از مسجد سلیمان در منطقه درّه قیر«  Darreh  Ghir » رامهرمز و در روستای ماماتین یک «  Maa maateyn»  است که در حدود ۱۱۸ سال پیش و به عمق ۳۶ متر حفر شده و به قیر رسید ، جالب است که هنوز هم از خانه ای که ویلیام دارسی در این ده احداث کرده ، استفاده می شود ، این منطقه در نزدیکی چشمه های قیر روان و تش کوه در ۲۵ کیلومتری شمال رامهرمز واقع است .

چاه سنگی :

 این چاه به عمق « مربع »  حدود۱۵ متر و عرض ۵/۱ متر در دامنه یک کوه سنگی با بیش از ۲۵ پله دسترسی به سطح آب در منطقه شاوه رامهرمز کنده شده و بوسیله‌ی لوله هائی سفالی به دوچاه دیگر که به شکل مربع هستد مرتبط می باشد ، بی گمان با توجه به اهمیت آب در آئین های عیلامی « Eilami  » می توان از نوع تلاشی که برای به دست آوردن آب از دل سنگ شده پی برد که این چاه ، یک چاه دوره ی عیلامی است که هنوز پس از گذشت هزاران سال پر آب است . این چاه می تواند محیطی مناسب برای تبدیل به منطه نمونه گردشگری باشد

قنات های حاشیه رودخانه رامهرمز :

در ۵ کیلومتری رامهرمز و در حاشیه رودخانه « دیواره ی تپه ای رودخانه » ۵ رشته قنات که دارای پوششی خاص می باشند با ارتفاع متفاوت وجود دارد که می‌توان تخمین زد با توجه به فرسایش رودخانه در سالیان متمادی و پائین رفتن بستر آن ، قنات های جدید در سطح پائین تر احداث شده است ، آخرین قنات که نزدیک بستر رودخانه است هنوز هم پر آب است و از آن جهت مصارف کشاورزی شرق رودخانه رامهرمز استفاده می شود ، وجود بقایای یک پل قدیمی به اهمیت و قدمت این سازه های آبی می‌افزاید .

آبشار « توف » نوران «  Touf-e Nouran »(گدار پهن) :

این آبشار که از چشمه ای در حوالی روستای سرتنگ « Sar  Tang»  ابوالفارس « باب الفارس » رامهرمز سرچشمه می گیرد به بلندای ۱۲ متر و عرض ۴ متر می باشد ، آب آن شیرین و در رشته کوه های زاگرس در شمال رامهرمز در منطقه ای زیبا و کوهستانی به نام ابوالفارس در روستای نوران که از بزرگترین تولید کنندگان نفت و گاز کشور « کرنج پارسی »                          « Karanj -e- Parsi »   است واقع است ، فاصله آن تا رامهرمز ۶۰ کیلومتر است و محیط سنگی آبشار پوشیده از فسیل های جانوری و گیاهی است . بی شک توف نوران یکی از بزرگترین آبشارهای کشور است ؛ با توجه به خشکی کوه های زاگرس در منطقه خوزستان وجود و وفور چنین آبی توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کند . این منطقه محلی مناسب برای تبدیل به منطقه نمونه گردشگری است .

چشمه های قیر روان :

چشمه های جوشان قیر طبیعی در شمال رامهرمز در منطقه درّه قیر« «  Darreh  Ghir »  ابوالفارس « باب الفارس »  هر بیننده ای را به حیرت وا می دارد . قرن هاست که این چشمه ها ، قیر ونفت را به رودخانه‌ی اطرافشان می ریزند و جالب این است که در آب نفت آلود و قیرگون رودخانه ماهی‌های کوچک زندگی می‌کنند . وجود تأسیسات تصفیه‌ی قیر دوره‌ی هخامنشی موجب می شد که قیر حاوی گل و لای را تصفیه کرده و در مواردی چون : قلم زنی و عایق کاری ظروف سفالی مورد استفاده قرار می دادند که بقایای تصفیه خانه ها هنوز هم در بستر و کنار رودخانه پابرجاست . این منطقه نیز می تواند مکانی مناسب برای جذب گردشگر و تبدیل به منطقه نمونه‌ی گردشگری باشد .

باغ ها :

از دیرباز باغ های رامهرمز شهره ی خاص و عام بوده ، این باغ ها تا دهه ی چهل قرن جاری نیز سرتاسر شهر رامهرمز را پوشانده بودند تا اینکه شوری آب رودخانه موجب از بین رفتن آن ها شد تنها باغ ها ی برجا مانده از نیاکانمان ، باغ دولتی عمارت صمیمی  «  Samimi» ، باغ های منطقه دوریکل « Doreykal »، منطقه زراقلی «  Zaraagholi»  و چند باغ در کوی ملا احمد      می باشد ، معروفترین آن ها که تصویر آن را مشاهده می کنید در کوی ملا احمد می باشد . این باغ ها پوشیده از درختان نخل ، انار، انجیر ، زرد آلو ، سیب ترش ، لیمو ، زرد آلو ، نارنج ، نارنگی ، پرتقال ، هلو ، موز ، گردوی گرمسیری ، انگور ، توت و…   می باشند /.

برد رستم «  Bard-e- Rostam» :

هفت سنگ بزرگ آسیاب  معروف به برد رستم « برد در زبان محلی به معنای سنگ است » از جنس کنگلو مرا «  Konglomera»   از کوه های بختیاری در هفت کیلومتری رامهرمز متعلق به دوره‌ی اسلامی از دیدنی های خاص شهرستان رامهرمز است ، این سنگ ها که در حال حاضر فقط سه عدد آن ها وجود دارد بین دو دژ یا قلعه به نام قلعه سفید و دژ گلی قرار گرفته اند . گذشتگان قلعه سفید را سپید می پنداشته و مظهر نیکی و روشنی و دژ گلی را سیاه و مظهر سیاهی و پلیدی و به احتمال زیاد این سنگ ها برداشتی از داستان های شاهنامه فردوسی می‌باشد . متأسفانه مابقی سنگ‌ها به احتمال زیاد در اثر احداث پروژه های عمرانی از بین رفته و فقط سه عدد از آن ها باقی مانده است .

دشت شیر :

در ۲۵ کیلومتری شمال رامهرمز در کوه های مقابل روستای چم قاسمعلی                                  «  Cham-e- Ghasem Ali»   ، دشتی پر از گل های زرد که در حدود ۱۰۰ هکتار    می باشد جلوه نمائی        می کند از دیدنی های جذاب این منطقه که به دشت شیر معروف است تونل های آبی است که از چشمه های کوچک به وجود آمده است ، چشمه ها در دل زمین فرو رفته و پس از پیمودن مسیرهائی تا حدود ۳۰ متر به دره ها سرازیر می شوند ، محیط تونل ها و غارهای کوچک و بزرگ این منطقه گچی و آهکی است و ورودی این تونل ها پوشیده از انجیر و تمشک و گل و بوته است .

عمارت صمیمی :

این عمارت در دوره قاجار توسط امیر حسین سپهدار ساخته شد و در دوره پهلوی اول توسط شخصی به نام صمیمی خریداری شد ، این عمارت در محله کیمه«  Kimeh » « یوسف آباد رامهرمز واقع است ، در حدود ۱۳۰۰۰ متر مساحت دارد و دارای باغ با انواع میوه ها از کنار تا نارنج و نخل و ارغوان و…. می باشد . این بنا دارای یک کوشک در دو طبقه است ، ساختمان های الحاقی به آن محل بارگیری و تخلیه کالا  و غلّات بوده ؛ این ساختمان دارای یک هشتی بزرگ « اتاقی با گنبد بزرگ که در وسط آن یک حوض بزرگ است » می باشد ؛ این عمارت دو برج بزرگ نگهبانی داشته که یکی از آن ها پابرجاست . در سال های اخیر مرمت خوبی صورت گرفته و به یک مکان دیدنی تبدیل شده است .

کُنارستان ها «  Konaarestanhaa » و درخت های رملیک « Ramalik  »  :

کُنار میوه ای خوشمزه و پائیز و زمستانی مناطق گرمسیر می باشد که به سدر شهرت دارد این درخت به وفور در رامهرمز یافت می شود و بخش وسیعی از درختان این شهر را به خود اختصاص داده ، میوه آن را همانند دیگر میوه ها مورد استفاده قرار می دهند ولی یکی از استفاده ها ی خاص آن برگش می باشد که آنرا خشک کرده ، می کوبند و به عنوان ماده شستشوی موی سر مورد استفاده قرار می دهند که به آن ختمی می گویند . میوه ی خشکش را می کوبند و با روغن حیوانی می خورند . مهمترین کنارستان های رامهرمز در منطقه کیمه ، سید فرج ، انتهای اسد آبادی ، کمپ و طریفه « Toreyfeh » می باشد . از دیگر میوه‌های بومی این منطقه رملیک است که ترش مزه و کوچک تر از کنار است و با اولین باران میوه ی آن کاملاً می رسد .

چشمه ها :

در دشتی حدود ۵۰۰ هکتار از منطقه طریفه « Toreyfeh »  گرفته تا بی بی تاج از راهدارها گرفته تا تل گسر       «  Tol-e- Geser  » در حدود بیش از ده چشمه آب شیرین وجود دارد .

چشمه های معروف رامهرمز عبارتند از : بی بی تاج ، زرینی ، عریّض « Areyyez  »  ، طریفه ، چشمه کوه گچی ، آبشار سرگچ ، بن رشید ، چشمه سید ، زبیدی موسی ، زبیدی مقامص              « maghames »  ، دیمه ، چم هاشم ،   چم دهقان «  Cham» ، کوپال ، تغلی   آل عباد « Togholi » ، مراد بیگی ، چشمه پشت قلعه دا و دختر ، سرتنگ ، جو کنک « Jo  kanak » ، سورخانمی ، شاوه سیوان ، پیر سید عزیز ، و چشمه ی سرخار « Sar  khar » که با توجه به شواهدی پرستشگاه عیلامیان بوده .

قلعه دا و دختر « مادر و دختر » :

این قلعه در دو قسمت که به وسیله راهروئی با دیوارهای حائل به هم متصل هستند در شمال رامهرمز و در فاصله ۳ کیلومتری مرکز شهر افراشته بر کوه های همیشه استوار زاگرس واقع است ، بنای این قلعه با توجه به شواهد مکتوب متعلق به دوره ی ساسانی است که در جنگ  های خوارج و دیگر جنگ های ساسانیان مورد استفاده قرار می گرفته . واژه مادر و دختر به واسطه دست نایافتنی بودن آن است و منزلت و جایگاه آن در جامعه ساسانی . آب شرب مورد استفاده در این قلعه از چشمه ای که بین این قلعه و منطقه چهل پلکان قرار دارد تأمین می شده . این قلعه مشرف به شهر رامهرمز است . این بنای تاریخی که یادگار نیاکان ماست چشم به راه بازسازی است تا بتواند صلابت و پایداری خود را حفظ کند و پذیرای گردشگران داخلی و خارجی باشد .

دزگیری « د‍ژ گلی »

در ده کیلومتری رامهرمز برافراشته بر تپه های دوکوهک ، نظاره گر فعالیت مردمان سخت کوش دشت رامهرمز از سلطان آباد گرفته تا شهر کنونی ، کله ای طبیعی چون شیری آرامش گرفته بر تپه ها به نظاره نشسته و زیر ذرهّ‌بین دارد همه گذشته و آینده ی مردم این شهر را . کله ای که در بین مردم محلی به کله قوچی معروف شده و یادآور مجسمه ابوالهول در مصر است . زیبائی ، بزرگی و کمال هنر نشانگر ثمره ی دست بشر بودن این اثر است ولی آنچه نگاه هر بیننده را به خود جلب می کند جزء یک شاهکار طبیعی نیست .

« منطقه دیمه »:

در ۱۵ کیلومتری رامهرمز در دل طرح بزرگ زیتون کاری دیمه بر بالای تپه های خاک رس تکه سنگ بزرگ عمودی که چون دو انسان که همدیگر را در بر گرفته‌اند جلوه نمائی می کند . این اثر یک اثر کاملا طبیعی است و اکثر زوایای خاص یک اثر هنری ، از سر و گردن و دست و پا را در خود جای داده که توجه هر بیننده ای را به خود جلب می کند .

بیشه های دیمه :

بیشه زارهای دیمه رامهرمز از حوالی روستای حاجی « بنه حاجی » « Boneh   Haaji »  شروع شده و تا جایزان به طول حدود ۴۰ کیلومتر در حواشی رودخانه های اعلاء و مارون قرار دارند ، اوج شروع  یکپارچگی و انبوهی بیشه ها ، روستای دیمه می باشد . آب شیرین چشمه های زبیدی موسی« Zobeydi » ، زبیدی مقامص «  maghames  »، چم هاشم « Cham» ، چم دهقان و دیمه طراوت وزیبائی خاصی به این بیشه زارها بخشیده ؛ حواشی این بیشه ها و رودخانه های اعلاء و قسمت های انتهائی رودخانه مارون که از تلاقی آن ها رودخانه ی بزرگ جراحی در منطقه چم هاشم  شکل می گیرد ؛ محل پرورش گاومیش است . دقیقاً در محل تلاقی دو رودخانه اعلاء و مارون مکان مقدس علی مخلط« Ali    Mokhlet » « قدمگاه امام رضا (ع) » قرار دارد . طرح بزرگ زیتون کاری دیمه در این منطقه قرار دارد .

آرامگاه جوبجی :

سازه ای سنگی که دو تابوت شهره شده به وان حمام از جنس مفرغ متعلق به دو زن ۱۷ و بالای ۳۰ سال و تعداد زیادی حلقه های طلائی منسوب به حلقه قدرت ، پیکرک های انسانی مفرغی ، مهره از جنس عقیق ، کاسه های مربع ، دکمه ، پایه آتش دان ، گردنبند ، دستبند زرین مرصع ، حلقه های زرین با نوشته های میخی و کله شیر سنگی متعلق به ۳۲۰۰ سال پش مربوط به دوره عیلام نورا در خود جای داده .

غارهای دشت شیر و دشت گل زرد :

در ۲۵ کیلومتری شمال رامهرمز پشت روستای چم قاسمعلی ، دشتی پر از گلهای زرد در حدود ۱۰۰ هکتار جلوه نمائی می کند . از دیدنی های جذاب این منطقه تونل های آبی است که از چشمه های کوچک به وجود آمده اند و طول برخی از این تونلها که دهانه آنها پوشیده از بوته و درخت است به حدود ۳۰ متر می رسد .

روستای جره :

در فاصله ۳۰ کیلومتر رامهرمز در جوار سد تاریخی جره روستائی زیبا متعلق به دوره قاجار است . خانه های این روستا دارای گچبری ونحصر به فرد هستند و بقایای شومینه در اکثر خانه ها مشهود است . خانه ریش سفید ده در دو طبقه و دارای پایه ستون است .

رودخانه رستم آباد :

 این رود فصلی پس از گذشتن از روستای دره قیر ابوالفارس و آبشار نمکی در حوالی روستای رستم آباد در فاصله ده کیلومتری شرق رامهرمز منظر زیبائی می آفریند .

عمارت امیر مجاهد (قلعه بهبهانی):

متعلق به دوره قاجار با باغ و حوضی بسیار زیبا و در دو طبقه با دو برج دیدبانی . این عمارت در حال حاضر توسط مالک آن (آقای بهبهانی) و اداره میراث فرهنگی رامهرمز در حال مرمت است که پس از برداشتن گچ کاری نمای آن یک نمای زیبای آجری نمایان شده به به زیبائی های آن می افزاید .

قلعه توکل :

متعلق به دوره قاجار است وزیرزمینی در وسط حیاط آن می باشد . در کنار رود کوپال و محصور بین زمینهای کشاروزی است .

گوردخمه ها (استودان ):

گوردخمه های معروف رامهرمز در روستای شاوه می باشند .

موزه مردم شناسی :

در طبقه زیرین کوشک مرکزی عمارت صمیمی در کیمه شهریاری واقع شده و در سال ۱۳۸۷ آغاز به کار نموده و تعداد زیادی اشیاء اهدائی مردم رامهرمز و آداب و سنن مردم منطقه را به نمایش گذاشته .

موزه تاریخی :

در طبقه همکف کوشک مرکزی عمارت صمیمی واقع شده و تعدادی از آثار تاریخی مکشوفه رامهرمز مربوط به دوره های قبل از تاریخ ، عیلام ، هخامنشی ، ساسانی ، اشکانی ، و اسلامی را به معرض دید عموم گذاشته .